Geplaatst op 08 juni 2018, 10:37 uur
Op 5 juni had ik een weer een operatie gepland in Eberswalde door het team van Prof. Waner dat bestaat uit onder meer Dr. Chung uit Zuid-Korea, Dr. O uit New York en Dr. Meyer.
Van te voren was bekend dat de artsen mijn mond gingen proberen te sluiten. Maar op het consult dat op 3 juni plaatsvond zei Prof. Waner dat er opnieuw iets uit mijn bovenbeen gehaald zou worden. Oh, daar was ik even niet op berekend en dacht meteen terug aan de 12 uur durende spiertransplantatie in 2014. Die was toen enorm zwaar en belande daarna op de IC, opgezwollen hoofd en het herstel was lang. Daar had ik dit keer eigenlijk niet zoveel trek in. Ook omdat ik een aantal dingen gepland heb staan in juni die ik eigenlijk niet wil afzeggen. Maar moet ik het daar van af laten hangen? Nee zei ik tegen mezelf.
Na het consult ging ik weer terug naar Berlijn, een uur reizen vanaf Eberswalde. De operatie vond pas twee dagen later plaats en er was geen plaats in het ziekenhuis en ik had geen zin om in het saaie Eberswalde te blijven. Na een nachtje er over geslapen te hebben had ik besloten om de operatie gewoon te doen. Eigenlijk had ik dat voor die nacht al, want ik heb immers geen keus. De artsen hadden al de plannen gemaakt en kan het niet maken om dan ineens nee te zeggen. En het doel was om mijn mond gesloten te hebben zodat ik minder kwijl, beter letters kan uitspreken met logopedie en er normaler uit te gaan zien. Als je dan de operatie niet doet, kom je er niet.
Op maandag heb ik een beetje door Berlijn gereisd, de dingen bezocht die ik gek genoeg niet niet eens had gezien na die tien jaar dat ik er kom, zoals de muur en Checkpoint Charlie. Even wat hamburgers en pizza’s gegeten zolang het nog kon. En op de valreep nog een leuke Grindr date gescoord ; )
Dinsdagochtend vroeg ging ik weer naar het ziekenhuis toe en lag rond een uurtje of half 11 op de operatietafel. Dat inslapen met propofol vind ik nog altijd een erg heerlijk gevoel.. zodra de injectie gegeven wordt voel je jezelf wegzakken ziet en hoort alles wazig, daar zou ik best nog wel eens een poosje in willen blijven hangen voordat je dan in slaap valt.
Op de uitslaapkamer werd ik weer wakker en ging na een tijdje toch eens voelen. Hey ja mijn mond zit dicht. Ik kreeg een spiegel aangereikt. Na een tijdje werd ik naar de afdeling gebracht, dit keer viel het reuze mee ik hoefde niet naar IC. De operatie duurde ook maar een respectievelijke 3 uur en geen 12.
Eenmaal gekomen op de kamer ging ik nog eens met mijn iPhone kijken en inderdaad m’n mond keurig gesloten. Ik was wel eventjes ziek en heb een paar keer goed overgegeven en had ook weer issues’s met plassen. Ik wilde niet opnieuw een katheter en hoefde gelukkig niet nodig, dus had geen groot alarm geslagen, de volgende dag bleef ik het proberen en ja gelukkig ineens kwam het en was het opgelost.
De zwelling viel mee. Ik kon weer snel buiten lopen en maakten de onderstaande foto. Wow wat een verschil, ik kon mezelf bijna niet meer terug. Helaas was de zwelling er op de dag dat ik naar huis ging wel heftig dat mijn ogen bijna dicht zaten.
Als ik eenmaal denk dat ik me aan de betere hand voel begin ik te vragen aan de dokteren wanneer ik naar huis mag. Nja vragen.. ik bepaal meestal zelf een tijdstip en dan is het aan de artsen om te zeggen ja of nee. Ik had vrijdag gezegd, maar vond zelf dat ik donderdagavond het vliegtuig al wel kon pakken. Prof. Waner vond het prima dus ik had geboekt. Dr. Meyer kwam donderdags langs voor een foto. Hij vroeg wanneer ik naar huis ging. Ik zei 19.30 uur gaat mijn vliegtuig. Oké dan zie ik je morgen, nee zei ik, vanavond gaat mijn vliegtuig. Dr. Meyer zei ja maar het is morgen vrijdag.. en schudde zijn hoofd en wilde zeggen wat ben je ook een rat.
Voorlopig is het klaar met de operaties, Mvr Hoffmann had het al over december. Sowieso moet mijn mond een half jaar herstellen voordat er überhaupt een operatie mag plaatsvinden, maar wanneer de mond echt gelukt is staat er nog één doel open. Het verwijderen van de canule, en dan ben ik echt klaar.
