Geplaatst op 25 september 2009, 14:15 uur
[nggallery id=1]
Gister was het zover, waar ik eerder al over blogde dat ik 24 september naar het UMC moest, gek genoeg had ik er al bij voorbaat best wel zin in. Wist totaal niet precies wat ik er van moest verwachten want het was de eerste opname in het UMC. Zoals ik al typde vond ik de service die het UMC verleende via de post al erg op z’n plaats.
Om kwart voor tien stapte ik gister in Breukelen op de trein en was keurig 10:25 uur bij de opname balie van het UMC. Aller eerst moest ik bloed prikken en dat duurde wel even. Eerst moest je een nummertje trekken en melden bij de balie en vervolgens wachten tot dat je echt aan de beurt bent. Al met al ging het toch wel snel en kon ik snel terug naar de opname balie waar ik moest wachten tot dat er iemand me ophaalde om me naar de afdeling te brengen, ook dat vind ik een erg plus punt (+).
Eenmaal op de afdeling kreeg ik een bakje koffie aangeboden (+) en nadat die op was werd ik naar m’n kamer gebracht met een prachtig uitzicht op een groene zee van bomen en het WKZ. Ik was nog geen 1 minuut in de kamer en m’n kamergenoot die op het punt stond om naar huis te gaan vroeg aan me .. “Ben jij niet van eeuh..” JA zei ik :p zo eventjes gepraat dat het leuk was enzo en toen kwam al snel nog wat zusters om kennis te maken met mij (+). Ze noteerde wat dingen waar ik op school zat enzovoort.
Vervolgens kwam de zaalarts binnen en riep “He bekende Nederlander” of in die richting en wist ook nog dat ik webdesigner was dus die heeft het programma Je Zal Het Maar Hebben echt goed bestudeerd. En het leek alsof ze het in een logboek hadden opgeschreven want daarna werd ik door elke zuster die me verzorgde er mee geconfronteerd maar die de uitzending nog niet gezien hadden.
De tijd ging snel voorbij want ik zat de hele tijd met de infotainment systeem te twitteren enzo. Was wel heel leuk want followers van mij (www.twitter.com/ertje20) konden exact volgen dat ik allemaal uitspookte in het ziekenhuis. En ik stuurde steeds foto’s door zodat de volgers ook een beeld erbij hadden.
Om 13:30 uur werd ik naar de polikliniek gebracht waar de ingreep ging plaats vinden, het zou een uur en 20 minuten in beslag nemen met plaatselijke verdoving. Ik kon dus alles gewoon mee krijgen wat er gebeurde. Er werd flink in de kaak gesneden, geboort en zelfs getimmert met een soort pin en een hamertje! “Ja het lijkt harde klappen, maar ik geef zachte tikjes“¬† zei de kaakchirurg van Es die het zelf ook wel eens meegemaakt had aan z’n bovenkaak zei hij.
Nadat de ingreep klaar was begon de verdoving uit te werken dus het was hoog tijd dat het klaar was want ik voelde al wat op het laatste moment. Van Es spoot snel nog even verdoving in me kin om niet meteen pijnstillers te hoeven nemen. Je kunt de pijn vergelijken met een getrokken kies, maar dan de hele onderkaak. Toen ik opstond voelde ik me een beetje misselijk want er was veel bloed ter loor gegaan die ze wel opgezogen hadden maar ook deels doorgeslikt en ja daar kan je wat misselijk van worden. Maar gelukkig niet ernstig.
Terug op de afdeling voelde ik me al niet meer ziek meer maar de onderkaak was nog wel gevoelig daarvoor had ik pijnstillers gevraagd en ging gelukkig snel over. Inmiddels was er ook een oude man gearriveerd op dezelfde kamer waar ik lag. Hij lag eerst op een andere kamer maar ging ook vandaag naar huis net als ik.
Toen het avond eten kwam kreeg ik in eerste instantie van die gemalen shit en ging naar de zuster en maakte duidelijk dat ik gewoon kan kauwen en ik normale eten wil. Anders gaan we net zo weer als in Berlijn van die rommel. Gelukkig deed ze niet moeilijk en verwisselde me eten voor heerlijke aardappels, brokolie en een worstje (+).
’s Avonds kwamen met ouders op bezoek en ging ik in bad dat nooit gebruikt werd vertelde ze en daarna ging ik Het Zesde Zintuig Plaats Delict kijken. De opa die vlak naast me lag wilde al vroeg slapen dus ik moest een beetje licht dimmen en heb het gordijn dicht getrokken om wat licht te dimmen. Gelukkig hielp dat anders moest ik ook al meteen mijn bedlamp uit zetten. Maar eenmaal tv gekeken te hebben ging ik ook slapen, maar moest nog in slaap zien te komen door het gesnurk, ge-ijl en geboer van opa. Maar gelukkig lukte dat.
En vanochtend mocht ik na het maken van r√∂ntgenfoto’s en ’t bloed prikken weer naar huis.
Tot slot wil ik hierbij een compliment geven dat het UMC het tofste ziekenhuis is waar ik tot nu toe ingelegen heb, want ik heb al een keer in het VU ziekenhuis gelegen, Groningen, Berlijn maar dit spande wel de kroon. Er werken leuke jonge sympathieke mensen en de informatievoorziening is gewoon goed. En uiteraard de infortainmentsysteem is leuk speelgoed voor mij.
Op 12 oktober moet ik terug komen voor controle en nu moet ik ook nog een paar dagen infuse dragen dat met een pompje werkt in een buiktas.
