Geplaatst op 10 maart 2014, 08:54 uur
Sorry voor de trouwe webloglezers en geen Facebook hebben dat ik de afgelopen dagen niets van me heb laten horen. Woensdag ben ik ’s ochtendsvroeg al naar OK gegaan waarvan het bekend was dat het een operatie van 7 a 8 uur zou worden en dat slechts 10 a 12 uur is geworden.. pfff..
Je kunt je voorstellen dat dit een hele hele mega grote operatie is geweest en ik in ieder geval best wel onderschat had. Dagen na de operatie lag ik voor pampus in bed en dacht hier kom ik nooit meer uit. Bovendien door alle narcose krijg je ook waanbeelden (hallucineren) dus je ziet dingen die er niet zijn best wel raar. Maar had het al wel eens vaker gehad.
Tot aan gister kon ik niet uit bed. Het mocht wel maar dat was mij niet echt duidelijk. Ik dacht dat ik er in moest blijven liggen. Want er was nog een drain en zwaggels waardoor je moeilijk kon lopen. Nu dat duidelijk werd ging ik rond het bed wandelen en sinds gistermiddag ook op de gang. Wat dat betreft gaat het de goede kant op.
Ik deed steeds korte berichtjes op Facebook omdat het makkelijk via de telefoon ging dan een heel verslag op de weblog waar ik dus geen puf voor had. Maar nu op deze zonnige maandagmorgen met een bakkie koffie en ’t ontbijt achter mijn kiezen heb ik m’n laptop gepakt en dit verhaal getypt.
Pijn? Nee gek genoeg heb ik nog geen pijn gevoel. Ik krijg ook een dozijn pillen voorgeschoteld die ik ’s ochtends moet innemen. Wel heb ik een hele opgezwollen hoofd dat moet nog slinken met de dagen / weken. Ik heb zojuist gevraagd aan Dr. Meyer of ik morgen naar huis mag. En dat mag! Mits ik in dezelfde conditie ben als vandaag. We zullen dan met de trein van Berlijn naar Amsterdam reizen en dan thuis mag ik verder herstellen. Ik ben van mening dat als ik thuis ben (dus niet nog in mijn nieuwe appartement) dat het herstel sneller verloopt dan hier.
Tot zover mijn bericht. Ik hoop dat jullie het leuk vonden om weer eens wat van me te horen. Het gaat dus de goede kant op nu echt kwestie van herstellen. Maar ik heb echt gedacht toen ik in bed lag waar ben ik aan begonnen en had ik deze operatie moeten doen. Maar ik had even geen andere keus, dit was de volgende stap en het team was compleet en ik kon even niet anders. Voorlopig is dit de laatste behandeling in Eberswalde (so far) en is er nu tijd voor leukere dingen.
Last but not least. Ik wil alle mensen die meeleven via Facebook, weblog, e-mail, WhatsApp en die geen computer hebben (kan me niet voorstellen) heel erg bedanken voor hun lieve berichten. Wij (ik, ouders, broer en de rest van de family) zijn daar allemaal erg dankbaar om!
Dank jullie wel!
